Een aantal jaren geleden voerde ik als docent zogenaamde SLB gesprekken met studenten. In deze 1 op 1 gesprekken ging het over de studie, de sfeer, de resultaten, de keuze en soms over de thuissituatie. Het was vrijdagochtend en mijn eerste gesprek was met een student wiens resultaten niet goed waren. Hij kon het wel maar leek de motivatie niet te kunnen vinden om op de juiste momenten te studeren. Ergens in een tussenzin gebruikte hij het woord ‘HBO-tje’. Ik vroeg hem er naar en hij vertelde dat zijn ouders beide cum laude waren afgestudeerd. Zijn broer en zus waren aan het promoveren. Na een mislukt avontuur op de universiteit dreigde hij nu ook zijn ‘HBO-tje’ niet te halen. Een wanprestatie binnen een wanprestatie. Het maakte indruk op mij. Het volgende gesprek was met een studente. Ze moest er hard voor werken maar met een paar herkansingen was ze weer mooi opgeschoten. Ze keek me trots aan en zei ‘als ik deze studie haal gaat bij mijn familie de vlag uit. Ik ben de eerste die een HBO-diploma gaat halen en mijn pake en beppe vertellen het aan iedereen die het maar wil horen’. Twee studenten die dezelfde studie doen maar toch niet. En daar moest ik aan denken toen ik het indrukwekkende verhaal van Brene Brown hoorde over schaamte, connectie en imperfectie. Een tijd terug kreeg van mijn goede vriend Chris het boek ‘Dan kantelt de tijd’. Een verzameling van verhalen van mensen over sleutelfiguren in hun jeugd. Indrukwekkende verhalen waar voor mij een duidelijke rode draad in zat. De sleutelfiguren in die verhalen lieten merken dat het goed was. Geen oordeel, geen mening en geen opgelegd geluk. I am enough.