Gisteren gebeurde er iets bijzonders tijdens het college The Art of Innovation. Onvoorbereid ontstond er een echt goed gesprek tussen studenten, manager en docenten. De baas van de opleiding beantwoordde vragen, vertelde over zijn opvattingen over leren, over onderwijs nu en over 20 jaar. Hij vertelde over twijfels, mooie resultaten en lastige kwesties. Over inspiratiebronnen en hij liet zien dat hij nadenkt over de basis van het onderwijs. Wat is leren? Een docent, ook zonder enige voorbereiding praatte mee en vertelde over ervaringen, wat lukt en wat lastig is. In het bijzijn van de studenten lieten docenten en manager zien dat ze verschillende beelden hebben. De studenten stelden vragen maar begonnen langzamerhand ook te vertellen over persoonlijke ambities, over leren, over wat werkt en wat niet. Ze waren kritisch naar de opleiding maar ook naar zichzelf. Ik zat er bij en keek er naar. Dit was goed. Hier werd geluisterd, werd toegelicht, doorgevraagd en samen hardop nagedacht. Ik vroeg mij af waarom dit zo goed was. Mijn idee is dat het te maken had met het verdwijnen van rollen. Als je onderwijs ziet als een toneelstuk met verschillende rollen en per rol bijpassend gedrag dan was dit gesprek backstage. We vielen uit de rol. Allemaal. En dat levert waardevolle inzichten op. Het gesprek was een onderdeel van het vak The art of innovation en het gesprek ontstond als onderdeel van de fase van empathie. Een andere interessante vraag is hoe het kan dat dit gesprek tot stand kwam / tot stand kon komen. Het heeft te maken met veiligheid. Als je je als docent, student en leidinggevende veilig voelt dan kan dit gebeuren. En het geeft een kick. Ik heb geprobeerd dat duidelijk terug te geven en hoop dat dat gelukt is. In een dergelijke sfeer kun je echt beter worden. Genieten. Live HRM.